The Last Camp 🥚 | Haikyu —

 “เมฆ!” ตะวัน ร่างเล็กวิ่งตรงเข้าไปในเขตหวงห้าม เขามองหาเพื่อนร่วมสภานักเรียนที่ขนาดตัวพอๆกับเขา “เมฆอยู่ไหนอ่ะ!?” ตะวัน ตะวันตะโกนเรียกชื่อของคนคนนั้นอีกครั้ง เขาเริ่มหวาดระแวงและในใจเริ่มสั่นไหว ตรงที่เขายืนอยู่มันน่ากลัวจนอธิบายเป็นคำพูดออกมาไม่ถูก “เมฆ กูไม่เล่นนะ!” ตะวัน แกร่บ... หลังจากที่เขาตะโกนเรียกหาเมฆอีกครั้งก็มีเสียงเหยียบใบไม้ดังขึ้น สัญชาตญาณของตะวันบ่งบอกทันทีว่าเสียงนั้นมันมาจากในป่าหลังค่าย มองไปทางขวามือของศาลพระภูมิก็เห็นแล้ว ตะวันกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเดินไปทางป่านั่น เท้าเขาข้างนึงได้เหยียบเส้นระหว่างโลกมนุษย์และโลกหลังความตายของชายป่าไปแล้ว “เมฆอยู่ไหน...” ตะวัน เขาพูดด้วยเสียงสั่นคลอนก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในป่าช้า ความรู้สึกแรกที่เดินเข้าไปก็คือในนี้มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ในนี้มีแต่ความมืดและมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมดทั้งๆที่ตอนนี้มันตอนบ่ายแท้ๆ “ตะวัน” เมฆ “เมฆ!? เมฆเหรอ?” ตะวัน ตะวันหันไปทางต้นตอของเสียง แต่ก็กลับไม่เห็นตัวคนเรียก ตะวันเริ่มเหงื่อตกและมือสั่นเอามากๆ เขาก็เดินเข้ามาในนี้ลึกแล้ว แต่เขาคงคิดว่าเขาจะต้องหาทางออกเจอแน่นอนเพราะเขาเดินตรงเข้ามาอย่างเดียว