บรรยาย EP.27

 

02:00 AM

ตะวันลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดในห้อง เขามองหาองศาแฟนตัวสูงของเขาแต่ก็ไม่เห็น เหมือนคืนนี้เขานอนคนเดียวทั้งๆที่เมื่อตอนเที่ยงคืนองศายังนอนกอดเขาอยู่เลย

“องศา อยู่ไหนอ่ะ”

ตะวันเรียกชื่อแฟนตัวเองพลางเดินหาทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบ เขาเริ่มหวั่นใจแปลกๆ แต่จู่ๆ...ก็มีเสียงเรียกชื่อเขาดังออกมาจากหน้าห้อง

“ตะวัน”

มันเป็นเสียงอันคุ้นเคยที่องศามักจะเรียกเขาแบบนิ่งๆ ตะวันหันหลังควับไปทางประตูของห้อง เขาตอบรับเสียงนั้นกลับโดยไม่ลังเล

“เออ มึงอยู่ไหนเนี่ย?”

เมื่อเขาตอบรับเสร็จ เสียงนั้นก็ไม่มีการตอบรับเขากลับมาอีก ตะวันจึงตัดสินใจเดินไปยังหน้าประตู เขาค่อยๆแง้มหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงความว่างเปล่า... ตะวันเปลี่ยนจากแนบหูฟังเสียงมาเป็นส่องตาแมว

เขาแอบคิดนะว่าถ้าเกิดเขาส่องตาแมวไป แล้วถ้ามีดวงตาที่ไม่ใช่ของคนส่องกลับมาเขาจะเป็นยังไง เพราะตอนนี้เขาอยู่คนเดียว ซึ่งไม่รู้ว่าไอเจ้าแฟนตัวยักษ์หายไปไหน

แต่แล้วตะวันก็ส่องตาแมว แต่ก็ไม่พบต้นตอของเสียง เขาจึงเปิดประตูอย่างช้าๆ ชะโงกหน้าออกมาจากห้อง มันเหมือนในหนังเลยที่ว่าทางเดินที่เขามองเห็นมันเป็นทางสีเขียวๆ ซึ่งมันน่ากลัวมาก เขามองไปทางขวามือก็เห็นร่างอันคุ้นเคยกำลังเดินลงบันไดไป

“องศา! ไปไหนอ่ะ!?”

ตะวันตะโกนเรียกแฟนของเขา แต่ก็ไม่มีการตอบกลับมา ในขณะที่ตะวันกำลังจะวิ่งออกจากห้อง แต่ทว่า...เขากลับได้ยินเสียงชักโครกดังขึ้นจากห้องน้ำของเขา ตะวันเริ่มเหงื่อตก เขาหันหลังกลับไปมองทางห้องน้ำของตัวเอง ก็เห็นว่าองศาเดินออกมาจากห้องน้ำและมองหน้าเขาอย่างงงๆ

“ตะวัน มึงจะไปไหนอ่ะ?”

“เอ้า ก็เมื่อกี้กูเห็นมึงเดินลงบันไดไปไม่ใช่เหรอวะ...?”

องศาถึงกับทำหน้าเสีย เพราะเมื่อกี้เขารู้สึกปวดท้องจึงเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อถ่าย เขาไม่ได้ออกนอกห้องแต่อย่างใด

“กูไปขี้ กูไม่ได้ออกนอกห้องเลย”

“แต่เมื่อกี้กูได้ยินเสียงมึงเรียกกูจากหน้าห้องด้วยนะ”

“ตะวัน ปิดประตูแล้วมานอนเดี๋ยวนี้”

องศาทำเสียงแข็งใส่ ตะวันรู้แล้วว่าน้ำเสียงที่องศาพูดออกมามันไม่ได้เป็นแค่เรื่องตลก ตะวันรีบปิดประตูพร้อมบอกกับพระบนหิ้งว่าอย่าให้ใครเข้ามานะครับ คนตัวเล็กรีบวิ่งกลับมาที่เตียงและนอนคลุมโปง องศาปิดไฟห้องน้ำแล้วเดินกลับมานอนที่เตียง เขากอดร่างเล็กเอาไว้ภายใต้ผ้าห่มเพื่อให้ตะวันหายกลัว

สิ่งที่ตะวันได้ยินเมื่อกี้มันคือเสียงของใคร? แล้วร่างที่เดินลงบันไดไปมันคือองศาตัวจริงหรือเปล่าก็ไม่มีใครรู้...

03:00 AM

เวลาตีสาม เป็นเวลาที่ดึกมากๆพอสมควร ตะวันได้ตื่นขึ้นมากลางดึกเป็นครั้งที่สองของคืนนี้ เขาลืมตาขึ้นมามององศาที่นอนกอดเขา ใบหน้าหล่อนอนอย่างสบายใจในขณะที่ตะวันได้ยินเสียงแปลกๆจากหน้าประตู

ตึ้ง...ตึ้ง...

มันเป็นเสียงเหมือนแม่บ้านเอาไม้ม็อบมาถูพื้นแล้วไม้กระแทกกับประตู ตะวันพลางคิดในใจว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสาม แม่บ้านที่ไหนถึงมาถูพื้นหน้าห้องเขาซ้ำๆซากๆ

ตะวันค่อยๆยกแขนแกร่งออกจากตัวเอง คนตัวเล็กคว้าโทรศัพท์และเปิดแฟลชมือถือส่องเพราะเขาไม่กล้าเปิดไฟดวงใหญ่กลัวว่าองศาจะตื่น เขาเดินไปทางหน้าประตูห้องด้วยความสงสัย แต่ก็เช่นเดิม เสียงนั้นมันดังกระทบกับหน้าประตูจนทำให้เขาต้องหงุดหงิด มันรบกวนเวลานอนของชาวบ้านเขามากๆ

มือเล็กกำลังเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูห้อง แต่โทรศัพท์เขาก็สั่นขึ้น ข้อความที่ขึ้นบนหน้าจอมันเป็นข้อความจาก เมฆ สิ่งที่เมฆพิมพ์มาหาเขานั้นมันทำให้ตะวันต้องตกใจจนตาเหลือกและอ่านข้อความนั้นซ้ำๆ

☁️: ตะวัน อย่าเปิดประตู

☁️: มันอยู่หน้าห้อง!

เขาสงสัยว่าทำไมเมฆถึงทักเขามาแบบนี้ทั้งๆที่ตอนนี้เป็นเวลาตีสาม แล้วเมฆออกมาทำไรหน้าห้องดึกๆดื่นๆแบบนี้ แต่ตะวันเลิกคิดแล้วปิดประตูดังลั่นจนองศาต้องสะดุ้งตื่น ตะวันรีบวิ่งมาที่เตียงแล้วสะกิดแฟนของเขาด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน

“มึง...มึงงง ตื่นดิ้!”

“อะไร มึงตื่นทำไมเนี่ย!”

“สลับที่กัน กูกลัวอ่ะ”

องศาไม่เข้าใจที่เขาจะสื่อ แต่ด้วยสีหน้าของแฟนตัวเล็กบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังเจออะไรซักอย่างมา องศายอมสลับที่กับตะวันและจับเจ้าคนหัวส้มมานอนกอดจมอกอีกครั้ง

“เจออะไรมา?”

“เอาไว้ตอนเช้าจะเล่าให้ฟังนะ”

“อืมๆ”

ตะวันพูดพลางกอดเขาแน่นด้วยอาการตัวสั่น องศาลูบหัวก่อนที่ตะวันจะผลอยหลับไป จริงๆตะวันควรจะรู้ตั้งแต่มีเสียงเรียกชื่อเขาตอนกลางคืนแล้วว่าห้ามตอบรับไม่ว่าจะเป็นเสียงใครก็แล้วแต่ แต่ให้ทำไงได้ นิสัยความซื่อมันแก้ยากจริงๆ...