Special 1 : BIW x JUST

 

Biw Talk

21:58 PM

ผมคว้าเสื้อคลุมและกุญแจรถมอไซค์ออกจากห้องเพื่อไปรับจัสที่หน้าสวนสาธารณะแถวบ้านมัน แต่ผมไม่ลืมที่จะพกเสื้อกันฝนไปให้จัสใส่ด้วยเพราะตอนนี้ฝนตกหนักมากครับ

ผมรีบขับรถและมุ่งหน้าไปทางที่จัสส่งโลเคชั่นมาให้ผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมีเรื่องชกต่อยกันด้วย ผมก็พอรู้มาอยู่บ้างว่าพ่อแม่ของจัสค่อนข้างดุ แต่ผมก็ไม่คิดว่าจะไล่ให้ลูกออกจากบ้านแบบนี้ไปเลย

เขาก็คงมีเหตุผลของเขาแหละครับ อาจจะเตือนหลายรอบแล้วว่าให้ตั้งใจเรียน อย่ามีเรื่องชกต่อยกัน แต่จัสก็ยังทำตัวเหมือนเดิมอะไรแบบนี้ ผมว่าอะไรไม่ได้หรอกครับ เพราะมันเป็นปัญหาส่วนตัวของครอบครัวเขา

22:14 PM

ไม่นานนักผมก็ขับรถมาถึงหน้าสวน ผมมองไปที่เงาของคนคนหนึ่งยืนพิงต้นไม้และถือกระเป๋าใบใหญ่รอผม

“จัส”

ผมเอ่ยเรียกชื่อคนที่ผมแอบชอบพร้อมยื่นชุดกันฝนให้ ถึงตัวมันจะเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากให้ตัวเปียกไปมากกว่านี้

“มึงตากฝนมานานยัง”

“ซักพักแล้ว”

“เสื้อผ้ามึงไม่เปียกหมดแล้วเหรอน่ะ”

“ฮ่าๆๆ ไม่รู้สิ”

สีหน้าและคำพูดมันดูเฉื่อยชาไปหมด เหมือนว่ากำลังเสียใจที่โดนพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน ผมรู้สึกเจ็บใจแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

“ขึ้นเลยนะ”

“อืม”

จัสก้าวขาขึ้นซ้อนท้ายรถผม ผมหยิบกระเป๋าจัสมาวางไว้ที่ห้อยของตรงใต้ขาและบิดรถกลับหอ ผมมองไปที่กระจกรถมอไซค์ก็เห็นจัสก้มหน้าอย่างเดียว ไม่มองทางไม่สบตาผม ผมนึกถึงคำที่จัสเคยพูดกับผมไว้ว่าถ้าวันไหนไม่ไหวจริงๆ จะขอมาค้างที่ห้อง  ผมว่าครั้งนี้จัสคงจะไม่ไหวจริงๆแล้วล่ะครับ แน่นอนว่ายังไงวัยรุ่นก็ติดเพื่อนมากกว่าและเชื่อฟังคำพูดเพื่อนมากกว่าพ่อแม่อยู่แล้ว ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน 

“หนาวมั้ย”

ผมหันหลังไปถามจัส มันตอบมาเพียงสั้นๆว่า ‘หึ’ เท่านั้น ผมก็ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ออกมาเป็นคำพูดยังไงดี อารมณ์เหมือนโดนแฟนบอกเลิกอะไรประมาณนั้น มันจะชาไปทั้งตัวและหัวใจ เออ... โอเว่อร์อีกแล้วกู

22:30 PM

แกร๊ก...

ใช้เวลาซักพักกว่าจะมาถึงห้อง วันนี้รถติดสัสๆเลย ผมกลัวว่าไอเพื่อนชุบแป้งทอดของผมจะเป็นไข้จริงๆ ผมเปิดประตูห้องและเบี่ยงตัวให้จัสเข้าไปในห้อง ผมถอดเสื้อคลุมและหมวกกันน็อคออกแล้วไปวางไว้ข้างนอกก่อนที่จะเดินเข้าห้องมา

“อาบน้ำเลย เดี๋ยวไม่สบาย”

“อือ ยืมผ้าขนหนูหน่อยนะ”

“...”

ผมพยักหน้าพลางมองคนตัวเล็กกว่าถอดเสื้อออกและหยิบผ้าขนหนูพาดบ่าเดินเข้าห้องน้ำไป เอาจริงๆมันไม่ใช่แค่หน้าของจัสที่มีรอยแผล แผ่นหลังอันน่าทะนุถนอมของเขาก็มีรอยช้ำอยู่เหมือนกัน ตัวก็แค่นี้ทำไมห้าวด่องๆจัง

ผมจับดูเสื้อผ้าในกระเป๋าของจัสก็รู้สึกถึงความเปียกชื้น ก็แน่ดิ ยืนตากฝนขนาดนั้นไม่เปียกก็แย่แล้ว ด้วยความที่ผมหวังดี ผมจึงหยิบเสื้อผ้าของจัสออกมาตากไว้ที่ราว พรุ่งนี้ก็คงจะได้ใส่ไปโรงเรียนแล้วล่ะยังไงตอนเช้าผมก็จะรีดผ้าให้มันก่อนแล้วกัน

22:35 PM

“อ่าว แล้วเสื้อผ้ากูล่ะบิว”

“มันเปียกอ่ะ กูเลยเอาไปตากให้ ใส่เสื้อกูไปก่อนแล้วกัน”

ผมหยิบเสื้อแขนยาวกับกางเกงวอมขาสั้นที่ผมเอาไว้ใส่เล่นวอลเลย์ยามว่างให้จัสใส่ จัสไม่ว่าอะไรผมก่อนจะเดินไปแต่งตัวในห้องน้ำ ผมหาหมอนอีกใบหนึ่งมาจัดไว้บนเตียง คืนนี้ต้องนอนเบียดกันนิดนึงแล้วล่ะ

“บิว เสื้อมึงตัวใหญ่มากเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ”

จัสเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมทำท่ากางแขนออกเล็กน้อยให้ดูความใหญ่ของไซส์ผม จัสแม่งโคตรน่ารักเลยอ่ะ แค่ยิ้มเล็กๆน้อยๆกับท่าทางแบบนั้นก็ทำให้ผมเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ละ แม่งเอ๊ย!!!!

“ขาสวยจังวะ”

“อะไรนะ?”

“อ้อ เปล่า ไม่มีอะไร”

จัสเคียงคอใส่ผมเล็กน้อยพร้อมเช็ดหัว เขาเดินไปนั่งหน้าพัดลมให้พัดลมเป่าผมให้แห้ง ผมย่างเท้าเข้าไปใกล้ๆและนั่งยองๆพร้อมเชิดคางจัสขึ้นมา 

หน้ายับเหมือนกันนะเนี่ย

“เจ็บปากมั้ย”

“เจ็บ”

ผมจับคางเบาๆให้หันหน้าไปมาเพื่อหารอยแผลเพิ่ม จัสมองหน้าผมด้วยสีหน้างงๆก่อนที่ผมจะลุกขึ้นแล้วเดินพลั่นทั่วห้อง ผมมองหากล่องยาเพื่อจะมาทำแผลให้ เอาล่ะวะ ในเมื่อตอนนี้เป็นโอกาสทองก็ต้องทำอะไรซักอย่าง

“มานั่งนี่”

ผมนั่งลงบนเตียงพลางตบที่นอนเป็นการเรียกให้คนตัวเล็กกว่ามานั่งใกล้ๆผม ผมเปิดกล่องพยาบาลออกพร้อมหาเบนตาดีนกับสำลีมาทาแผลให้

“ซี๊ด...”

“ขอโทษๆ เจ็บมากมั้ย”

“เจ็บ”

“แล้วตอนอาบน้ำมึงไม่เจ็บหรอ?”

“เจ็บดิ แต่ทนเอา”

หน้าจัสเหมือนคนวิ่งแล้วล้มแต่หน้าไถลไปกับพื้นอ่ะ ผมไม่ได้ว่านะ เพราะตอนเด็กๆผมเคยล้มแบบนั้น 55555555

“ทำไมหน้าเป็นแบบนี้อ่ะ”

“ก็โดนต่อยแล้วทีนี้ก็เซอ่ะ หน้าเลยไปขูดกับกำแพง”

“...”

ผมอยากจะฟาดจริงๆ โดยต่อยแล้วเซขนาดนั้นคงไม่ใช่หมัดเบาๆแล้วล่ะครับ

“ไหน เล่ามา เหตุการณ์มันเป็นยังไง”

“ตอนเที่ยงพวกกูยังไม่ได้ต่อยกันไง แต่ตอนกลับบ้านใส่กันไปรอบนึงที่วัด”

“ในวัดมึงก็ยังไม่เว้น”

“ฮ่าๆๆ ก็นั่นแหละ... กูก็เลยนัดกันอีกที เป็นการดวลกันครั้งสุดท้ายที่หน้าตึกร้าง ดวลกันเสร็จกูก็กลับบ้าน พอแม่เห็นสภาพกูเท่านั้นแหละ เกมเลย”

ผมทำแผลไปพลางฟังเรื่องเล่าไป มันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเลยนะครับน้องๆหนูๆอย่ามีเรื่องกันเลยน่าจะดีกว่านะครับจะได้ไม่เป็นเหมือนพี่จัสเขา 555

“ทีหลังอย่าไปมีเรื่องกับใครอีกนะ กูไม่ชอบที่เห็นมึงเจ็บตัวเลยว่ะ ไม่ใช่แค่พ่อแม่ที่เป็นห่วง กูก็เป็นห่วงเหมือนกัน”

“พ่อแม่เตือนกูหลายรอบแล้วแหละ แต่กูไม่ฟังเอง”

นั่นไง จริงด้วย เพราะขนาดเพื่อนพูดมันยังไม่ฟังอะไรเลย จัสมันเป็นคนดื้อ น่าตีตูดให้ลายจริงๆเลยว่ะ

“บิว”

“?”

“ขอบคุณนะ”

“อ...อืม ไม่เป็นไร”

เชี้ยเอ้ยยยยยยย กูจะบ้าตายไอเหี้ยๆๆๆๆๆๆๆ เสียงหวานๆเบาๆของเขาทำให้ผมใจสั่นระดับล้านริกเตอร์เลยอ่ะ ไอคนบ้าคนผีทะเล!!!!! บรรยากาศในห้องเงียบบวกกับเสียงฝนตกมันเป็นอะไรที่โคตรฟีลกู๊ดเลยอ่ะ แม่งเอ๊ยยยยยยย จับกดดีมั้ยวะเนี่ย!!!!

“กูนอนไหนอ่ะ”

“นอนข้างกูก็ได้”

“แล้วหมอนอีกสองใบของใครเหรอ”

“ของไอแฝดอ่ะ แต่มันยังไม่กลับมา มันไปซื้ออาหารแมว”

“อ่อ งั้นมานอนด้วยกันดิ”

“นอนก่อนเลย กูมีทำงานต่อ”

“อ่า...โอเค”

หลังจากจบบทสนทนา จัสเดินไปนอนที่เตียงและหลับอย่างรวดเร็ว มันก็คงจะเหนื่อยมันแหละ เรียนก็เยอะ แถมยังสะบักสะบอมมาอีก

22:41 PM

“จัส”

“ห้ะ?”

“ฝันดีนะ”

“อือ ฝันดี”

เอาจริงๆอยู่ในสถานะเพื่อนมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอกนะสำหรับผม แต่ถ้าเห็นเขาไปมีแฟนก็หมาเหมือนกันนะ5555