The Last Camp 🥚 | Haikyu —

  02:00 AM ตะวันลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดในห้อง เขามองหาองศาแฟนตัวสูงของเขาแต่ก็ไม่เห็น เหมือนคืนนี้เขานอนคนเดียวทั้งๆที่เมื่อตอนเที่ยงคืนองศายังนอนกอดเขาอยู่เลย “องศา อยู่ไหนอ่ะ” ตะวันเรียกชื่อแฟนตัวเองพลางเดินหาทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบ เขาเริ่มหวั่นใจแปลกๆ แต่จู่ๆ...ก็มีเสียงเรียกชื่อเขาดังออกมาจากหน้าห้อง “ตะวัน” มันเป็นเสียงอันคุ้นเคยที่องศามักจะเรียกเขาแบบนิ่งๆ ตะวันหันหลังควับไปทางประตูของห้อง เขาตอบรับเสียงนั้นกลับโดยไม่ลังเล “เออ มึงอยู่ไหนเนี่ย?” เมื่อเขาตอบรับเสร็จ เสียงนั้นก็ไม่มีการตอบรับเขากลับมาอีก ตะวันจึงตัดสินใจเดินไปยังหน้าประตู เขาค่อยๆแง้มหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงความว่างเปล่า... ตะวันเปลี่ยนจากแนบหูฟังเสียงมาเป็นส่องตาแมว เขาแอบคิดนะว่าถ้าเกิดเขาส่องตาแมวไป แล้วถ้ามีดวงตาที่ไม่ใช่ของคนส่องกลับมาเขาจะเป็นยังไง เพราะตอนนี้เขาอยู่คนเดียว ซึ่งไม่รู้ว่าไอเจ้าแฟนตัวยักษ์หายไปไหน แต่แล้วตะวันก็ส่องตาแมว แต่ก็ไม่พบต้นตอของเสียง เขาจึงเปิดประตูอย่างช้าๆ ชะโงกหน้าออกมาจากห้อง มันเหมือนในหนังเลยที่ว่าทางเดินที่เขามองเห็นมันเป็นทางสีเขียวๆ ซึ่งมันน่ากลัวมาก เขามอ

  Karin Talk 17:45 PM จากบทสนทนาในแชทระหว่างผมกับสิงหา ผมก็รู้เลยว่าสิงหากำลังเป็นอะไรซักอย่าง ผมรู้สึกผิดที่โกรธสิงหามากเกินไป จริงๆผมไม่มีสิทธิ์อะไรไปโกรธเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยเพราะอาการที่ผม หึงสิงหา มากไปหน่อยนี่สิ ให้ตายเถอะตัวเรา เอาปัญหาเข้าตัวอีกแล้ว ก็จริงอยู่ที่ว่าผมกับสิงหาเป็นเพื่อนกัน จะไปหึงอะไรเพื่อนล่ะ ผมยังไม่ได้บอกสิงหาเลยว่าผมคิดยังไงกับเขา แถมไม่ได้เป็นคนคุยอะไรกันอีก จากที่ผมเคยบอกว่าผมไม่ได้ชอบสิงหา แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ผมเริ่มจะตัวติดกับเขาไปเสียแล้ว สิงหาเป็นหนุ่มฮ็อตคนหนึ่งในโรงเรียนเลย เพราะสิงหามีทั้งหน้าตาที่ดี ขี้เล่น เอาใส่ใจ ชอบช่วยเหลือคน ไม่แปลกที่จะมีคนชอบเยอะ จากเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า ผมรู้สึกอิจฉาน้องแพมจัง สิงหาดูคุยแล้วถูกปากถูกคอมากเลยล่ะ ผมคงจะเป็นแค่คนที่ถูกชอบชั่วคราวใช่มั้ย? แล้วเรามีสิทธิ์อะไรไปโกรธเขากัน? ผมเดินออกจากห้องตัวเองและตรงไปทางบันไดขึ้นไปชั้นถัดไป บทสนทนาที่ผมคุยกับสิงหาเมื่อกี้มันน่าอึดอัดใจ ถ้าสิงหาตอบมาแบบแปลกๆก็มีอยู่อย่างเดียวเท่านั้นที่เขาจะเป็น สิงหาเครียดอยู่แน่ๆ ไม่นานนักผมก็วิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้า ผมมองหาสิงหาจากหน้าประตูทาง

  18:40 PM หลังจากสิ้นสุดการสนทนาในแชท เมฆเดินตรงเข้าไปหาร่างหนาที่นอนอิงหัวเตียงอยู่ เมฆขึ้นบนเตียงพร้อมยกขาเรียวคร่อมไปบนตัวของซัน  “กูให้มึงคุมเกม” ซัน ซันเอ่ยคำพูดออกมาพร้อมแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ เมฆค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของตัวเองออกทีละเม็ดถึงแม้ว่าในใจจะเริ่มหวั่นไหวก็เถอะ ซันเลียปากและมองการกระทำของร่างเล็กอย่างหื่นกระหาย คนตัวเล็กเริ่มหน้าร้อนขึ้นทันทีที่ได้เห็นหน้าหื่นกระหายนั้น “ย...อย่ามองกูได้มั้ย” เมฆ “ไม่ให้มองมึงแล้วจะให้กูมองใครล่ะ” ซัน เมฆขมวดคิ้วและถอดเสื้อท่อนบนออก เขาโน้มตัวลงไปประกบปากบางอย่างอ่อนโยน ซันเอียงหน้าเล็กน้อยเพื่อให้ได้องศาในการจูบที่ถนัดขึ้นกว่าเดิม ในระหว่างที่กำลังเล่นลิ้นกันอยู่นั้น มือเล็กจับคลึงไปที่เป้าของซันเชิงปลุกอารมณ์ ซันผละจูบออกก่อนจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา “อมให้กูหน่อยดิ” ซัน เมฆได้ยินถึงกับต้องตกใจจนตาโตกันเลยทีเดียว เขาพยักหน้าเป็นการตอบรับและเคลื่อนตัวลงไปด้านล่าง เมฆได้เริ่มมาสนใจตรงกางเกงนักเรียนของซัน มือเรียวปลดเข็มขัดนักเรียนออกและใช้ปากรูดซิบกางเกงลงอย่างช้าๆ ซันลูบหัวเมฆอย่างเอ็นดู เขาใช้นิ้วเกี่ยวผมทัดหูของเมฆ ใบหน้าสวยๆของแมวตั

  16:00 PM "นักเรียน กราบ" คาบสุดท้ายของห้องแปดวันนี้เป็นคาบนาฏศิลป์ เวลาสี่โมงเย็นเสียงออดโรงเรียนดังขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าถึงเวลาเลิกเรียนและต้องกลับบ้านแล้ว สิงหาสั่งให้นักเรียนทำความเคารพก่อนจะแยกย้ายกันไปรวมตัวที่ห้องปกครองเพื่อถ่ายรูปสภานักเรียนรูปเดี่ยว แต่การิน สกาย เนียร์ นนท์ กลับต้องอยู่ทำความสะอาดในห้องนาฏศิลป์นี้ หรือเรียกง่ายๆก็คืออยู่ทำเวรนั่นเอง เพื่อนๆต่างคนต่างเดินออกไปจากห้องจนเหลือแค่พวกเขาเพียงแค่สี่คน โดยห้องนาฏศิลป์นั้นอยู่ตรงทางเชื่อมระหว่างตึกสามและตึกสี่ ซึ่งตึกที่สี่เป็นตึกวิทยาศาสตร์ และอีกอย่างเป็นตึกไม้ด้วย แถมในตอนนี้ก็มีเพียงแค่พวกเขาที่อยู่ภายในตึกเท่านั้น มันคงจะหลอนมากๆเลยถ้าเดินผ่านห้องที่มีหุ่นอนาโตมี่อยู่ "นักเรียน ทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วล็อคห้องให้ครูด้วยนะคะ แล้วเอากุญแจมาให้ครูที่ห้อง 132 ด้วยนะ" "ครับอาจารย์" สิ้นสุดคำสั่ง คุณครูได้เดินออกจากห้องไป นักเรียนชายทั้งสี่คนต่างหาหยิบไม้กวาด ที่โกยขยะมาทำความสะอาดกัน นนท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลงลั่นห้องนาฏศิลป์เพราะรู้สึกว่าถ้าไม่มีเพลงประกอบในการทำงานแล้วไม่สนุก ก็เหม